Con quen soñas cando te ris durmida; en que pensas cando rozas a túa lingua contra as encías; a quen acariñas cando frotas as mans unha contra outra, que entendes cando che falo e esbozas unha sorriso, que ves cando me miras, que pensas cando che grito ó oido intentando facerme oir e o fin non me contestas, que sintes cando te ergo da silla intentando antes desengarrotarche os brazos e que así podas aferrarte mellor a min, seguro que non tes fame cando non queres comer ou é que non che gusta ó que che ofrecemos, que miras no infinito tantas horas, que queres dicir cando continúas algunha frase sen coherencia, que pensas de todo o que teus ollos ven e porque os pechas ainda estando esperta como fixindo non querer estar.

Chama algo a túa atención? Como é ese mundo tan cerca da ficción e tan aferrado a realidade? Nalgún momento de lucidez querrías explicarme como tratarte mellor, cales son os teus gustos, que che disgusta? Es consciente de que xa non contan as horas, os días, as semanas, os meses, os anos que vives nalgún mundo que non consigo abarcar? Es capaz de recordar que xa non recordas?. As veces, non sei si estás ahí, pero eu contoche, moi despacio e en voz alta, o que pasa, ainda que non o recordes, ainda que non esté moi segura de se me entendes, porque cando abres eses ollos tatuados pola vida, paréceme que me falas, probablemente estés chamando a miña atención e tampouco sexas capaz de saber que o fas.

A ti, a todos, ainda que tampouco fique na túa memoria.

Soraya, terapeuta ocupacional del Instituto Geriátrico Divino Maestro