Reflexións precoces

Muchas veces me pasa que me preguntan en qué consiste mi trabajo y no tengo una idea clara de qué responder: estimulación cognitiva, entretenimiento, animación, evaluación y seguimiento del deterioro…Términos vacíos que en ocasiones no hacen sino deshumanizar a nuestros mal llamados usuarios.

Por encima de todo son personas. Personas con una historia que pesa más que sus propios años y con mucha más experiencia de la que a veces queremos imaginar; es fácil que desde nuestra posición de falsa autoridad profesional obviemos que la mayoría de ellos sufrieron una guerra, emigraron, fueron cabezas de familia, perdieron a sus seres más queridos y conocieron la felicidad.

Admiro a todos estos mayores que sin olvidar su pasado cimientan en nuestros centros el breve (y no tan breve) futuro que les depara. Admiro que la temida apatía no les visite cada noche de soledad y que, con una sonrisa, me reciban cada día.

Ambiciosamente me gusta creer que mi trabajo consiste en inyectar un poquito de vida, y agradeceré eternamente a cada uno de ellos que me regalen una muestra de su extenso vitae y me señalen el camino de lo que quiero llegar a ser.

Belén Pardiñas Duró

Educadora de la Fundación San RosendoMoitas veces me pasa que me preguntan en qué consiste o meu traballo e non teño unha idea clara de qué responder: estimulación cognitiva, entretemento, animación, evaluación e seguimento do deterioro…Termos vacíos que en ocasións non fan senon deshumanizar aos nosos mal chamados usuarios.

Por encima de todo son persoas. Persoas con unha historia que pesa máis que os seus propios anos e con moita mais experiencia da que as veces queremos imaxinar. É doado que desde a nosa posición de falsa autoridade profesional obviemos que a maioría deles sufriron unha guerra, emigraron, foron cabezas de familia, perderon aos seus seres mais queridos e coñeceron a felicidade.

Admiro a todos estes maiores que sen olvidar o seu pasado cimentan nos nosos centros o breve (e non tan breve) futuro que lles depara. Admiro que a temida apatía non lles visite cada noite de soidade e que, con un sorriso, me reciban cada día.

Ambiciosamente gústame crer que o meu traballo consiste en inxectar un pouquiño de vida, e agradeceir eternamente a cada un deles que me regalen unha mostra do seu extenso vitae e me sinalen o camiño do que quero chegar a ser.

Belén Pardiñas Duró

Educadora da Fundación San Rosendo