En menos de quince días a supervivinte Chelo de Rey xa andaba, comía pola súa man alimento sen triturar, falaba e ata comezaba a cantar o seu xa non moi extenso repertorio (“Paxariños que alegres cantades…”). Agora, ademais, baila, ilumínanselle os ollos cando me ve -aínda que non saiba que lle son- e mesmo inicia algunha conversa ben enfiada.

Milagre? Pode: a ATENCIÓN esmerada, os ESTÍMULOS, o CARIÑO son un ben xa tan escaso nesta nosa sociedade que mesmo se poderían considerar así.

As persoas que a queremos e vemos de primeira man a súa evolución non podemos admirar máis a esa comunidade humana que o fai posible cada día.
GRAZAS por TANTO. De corazón!

Su dedicación y servicio a los demás hacen que los mayores que allí (y en la mayoria de estoscentros) residen, sientan la ilusión de un nuevo y alegre día. Sentí como nunca que estos profesionales tienen una empatía con lo residentes que no es ficticia, que la dulzura es real..